Gebroken harten, verlaten woestijnen, zwarte paarden en eerste blowjobs. De Nederlands-Belgische band Drive Like Maria slaat dit jaar keihard terug met de langverwachte tweede plaat die zowel qua thematiek als muziek een stapje verder gaat dan het veelgeprezen debuutalbum Elmwood.

Drive Like Maria kent anno 2012 twee kanten. We horen het vertrouwde monster dat in 2009 de muziekwereld binnen denderde met de single  I'm On A Train, maar ook een band op zoek naar verdieping en de volgende stap. Zo verwelkomt Drive Like Maria een nieuw bandlid in de vorm van Bram van den Berg, voormalig drummer van Krezip. Daarmee groeit Drive Like Maria uit tot een volwaardige band die verder bestaat uit zanger/gitarist Björn Awouters, gitariste Nitzan Hoffmann en bassist Robin van Saaze.

Maar daarmee is de koek nog niet op. Naast een nieuwe drummer trok de band ook naar een nieuwe locatie. Awouters en Hoffmann bouwden een studio in Italië om daar vervolgens met de andere bandleden de plaat op te nemen. Samen met Saaze produceren de twee het album zelf. Niet alleen heeft de groep in de nieuwe studio alle vrijheid en tijd om het album te perfectioneren, maar stippelt de thematiek van Drive Like Maria zich ook beetje bij beetje uit. Het album staat in het teken van reizen, vooruitkijken en telkens maar weer die drang om vernieuwing op te zoeken.

Al sleutelend aan de muziek in het prachtige Italië lijkt het ondertussen misschien alsof de tijd even stil staat, maar gaat het 'echte leven' natuurlijk gewoon door. Terwijl de band bezig is met de nieuwe plaat escaleert de situatie in Libië, een land dat nauw verbonden is met Italië en er in een ver verleden nota bene door bezet was. Een reality-check die resulteert in Black Horses, dat met dik vijf minuten een van de blikvangers op de plaat is. Tegelijkertijd is het een van de eerste tracks waarop Van den Berg met zijn drumstokjes van zich laat horen.

Maar betekent het extra bandlid ook dat er ruimte is bijgekomen voor nog meer lawaai? Ja en nee. Net als op Elmwood kun je niet om de typische Drive Like Maria-gitaarrock heen, maar ook subtiliteit en 'echte liedjes' ontbreken niet. In de vorm van Bury My Heart In The Desert en On The Road, inclusief zachtjes huilende gitaar, staan er zelfs twee ballads op de plaat. Nog meer verleiding schuilt in Howl, een duet met femme fatale Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. “Don't ask too much too soon, I will be breaking your heart in the afternoon” zucht de Belgische samen met Awouters. Het tekent de mindstate van Drive Like Maria anno 2012. Sexy en op zijn tijd introvert, maar nog steeds meedogenloos wanneer nodig.

U begrijpt inmiddels: we kunnen wel uren over het nieuwe album van Drive Like Maria door blijven praten, maar liever luisteren we er gewoon naar. Het album toont aan dat de Belgisch-Nederlandse formatie klaar is voor de volgende stap en het een kwestie van tijd is voor de clubs weer dampen en de festivalweides stomen. Eerder stond de band al op festivals als Pukkelpop, Lowlands en Bospop en mocht de groep openen voor onder meer AC/DC en Motörhead. Een goed begin, maar nog niet eens het halve werk. Het moge duidelijk zijn: Drive Like Maria is nog voor het einde van 2012 de band waarvan we stiekem al wisten dat hij er tot uit zou groeien: 's lands favoriete rockband.