Er was eens een klein jongetje. Op een blauwe maandag leerde hij gitaar spelen. Van z'n vader. Dit was omdat het jongetje toen een keer aan het kijken was hoe deze speelde en zich bedacht dat hij hiermee serieus indruk zou kunnen maken op leuke dames. De indruk bleef voorlopig uit. De druk niet. De druk van het telkens maar weer moeten presteren. Niet dat het jongetje hieronder leed, want hij heeft z'n best gedaan hier lak aan te hebben. En dat lukte hem over het algemeen maar wÇ­t aardig.

Zijn nonchalante houding bracht hem op een heleboel plekken, maar dit zelfde nonchalance zorgde er ook voor dat hij aan de andere kant maar bitter weinig dingen afrondde. Het VWO, MBO muziek en het conservatorium. Ze zagen hem allemaal komen en gaan. Zonder enig spoor van een diploma.

Het jongetje was op een gegeven moment wel gitaar aan het spelen voor de ene (hiphop)artiest na de andere. Hoewel hij dit met volledige overgave deed, behield hij toch het gevoel dat hij nooit helemaal z'n ei hierin kwijt kon. En dat gaf het jongetje een beetje een stuurloos gevoel. Soms zelfs bijna een klein beetje ongelukkig.

Inspiratie hield hem op de been. Inspiratie in de vorm van lichtelijk geniale'gedachtegangen die hem van tijd tot tijd te binnen schoten. Het jongetje koesterde deze meer dan wat dan ook ter wereld. Hij beschikte alleen niet over de capaciteit ze allemaal te onthouden en voelde zich daarom noodgedwongen het één en ander op te schrijven. Langzaam maar zeker kwam het jongetje erachter dat hier zijn hart lag en besloot schrijver te worden. Schrijver van eigenzinnige dingetjes. Liedjes, verhaaltjes, gedichtjes en boze brieven. Zijn liedjes is hij toen ten gehore gaan brengen, overal waar men ze maar wilde horen. Zijn schrijfsels slingerde hij het wereldwijde web op dat eigenlijk een net iets te grote rol in zijn leven begon te spelen. Maar hij had niks te klagen, want hij kreeg liefde van de mensen. Heel veel liefde. Voor een klein jongetje had hij aardig wat bereikt, bedacht hij zich op een zekere ochtend. Dat was toen hij plots besefte dat eigenlijk helemaal geen jongetje meer was.

Hij was inmiddels met de jaren volgroeid tot een volwassen man, met al die onvermijdelijke dingen die bij het volwassen zijn om de hoek komen kijken. Het was een behoorlijke shock.

Onmiddellijk schoten hem allerlei vragen te binnen: Hoe heeft de tijd hem zo geruisloos weten te passeren? En had hij eigenlijk wel genoeg bereikt voor waar hij nu stond? Toen heeft hij een radicale beslissing gemaakt. In plaats van vanaf dat punt eindeloos te gaan zitten piekeren, heeft hij namelijk op d'e bewuste ochtend ervoor gekozen diep van binnen voor altijd het kleine jongetje te blijven. En trachtte hij nog meer zichzelf en anderen het geluk toe te schrijven. De rest is geschiedenis.